Zabytkowy kościółek pw. św. Mikołaja jest położony w środku wsi, w malowniczym zakątku na wysokim, lewym brzegu Dunajca. Budynek zdobią stare lipy i klony. Ściany konstrukcji zrębowej, oszalowane deskami są osadzone na otynkowanej podmurówce. Dach pokryty jest blachą. Kościół ma typowy układ: prezbiterium przechodzi w szerszą nawę, do której przylega kruchta. Do prezbiterium, zakończonego trójbocznie, przylega zakrystia oraz kaplica boczna. Do nawy także jest przyłączona kaplica. Kościół posiada cztery wejścia. Od zachodu wejście główne przez kruchtę, od południa przez niewielką kruchtę do kaplicy południowej. Do drugiej kaplicy  wchodzi się bezpośrednio z zewnątrz. Czwarte wejście to wejście do zakrystii. Okna w nawie oraz prezbiterium są wysokie, zakończone łukiem wycinkowym.

Architektura jest raczej prosta. Prezbiterium znajduje się około 30 cm wyżej od poziomu nawy. Granicę przedziału stanowi łuk tęczowy. Strop kościoła jest drewniany i gładki. Tworzy go sklepienie pozorne, mające formę sklepienia lustrzanego z zaokrągleniami po bokach. Kaplice i kruchty mają sklepienie płaskie, zakrystia zaś sklepienie kolebkowe, z wychodzącą w stronę okna, typową dla baroku lunetą. Chór muzyczny jest wsparty na czterech filarach, ozdobionych puttami. Posiada masywną balustradę od strony nawy, która tworzy efektowne wybrzuszenie w środkowej części. Wyposażenie wnętrza jest w całości drewniane.


Boczny ołtarz Ukrzyżowanego Chrystusa.

Ma on charakter manierystyczny i jest najstarszym zabytkiem kościoła. Na predelli ustawione są cztery kolumienki; dwie skrajne, bardziej masywne oraz dwie wewnętrzne stanowiące jakby ramy dla obrazu Pana Jezusa Ukrzyżowanego.. Na zewnętrznych z kolei spoczywa belkowanie z przełamanym gzymsem. Wszystko jest zwieńczone mniejszym ołtarzykiem z obrazem św. Michała Archanioła. Boczne ścianki tego ołtarzyka podpierają pnące się w górę woluty. Na krańcach gzymsu, na osi kolumn klęczą rzeźbione anioły. Sploty ornamentu chrząstkowo – małżowinowego datują ten ołtarz, jak i obrazy Pana Jezusa Ukrzyżowanego i św. Michała Archanioła na połowę XVII wieku. Z tego samego okresu pochodzą charakterystyczne lichtarze, wyrażające aniołów.


Ołtarz wielki.

Pochodzi z kościoła parafialnego w Krościenku. W 1760 roku został podarowany kościołowi tylmanowskiemu przez proboszcza z Krościenka – ks. Jana Szygulińskiego. Został odnowiony i umieszczony na obecnym miejscu. Ma charakter barokowy i pochodzi z początków XVIII wieku. Nastawa nawiązuje do łuku triumfalnego. Podziały pionowe zaznaczone są kolumnami. Na ich kapitelach spoczywa belkowanie, potem attyka z przełamanym gzymsem i tympanon – przerywany dla umieszczenia promienistej glorii z aniołkami, obłokami i okiem Opatrzności, wieńczącej całość. Kompozycję otaczają rzeźbione ornamenty. Niżej znajdują się dwie bramki z namalowanymi na drzwiach postaciami kapłanów starotestamentalnych oraz stojącymi na szczycie figurami świętych: Wojciecha i Stanisława. Ołtarz jest poświęcony Matce Boskiej, której obraz mieści się w środkowej niszy. Jest datowany na XVII wiek. Został uratowany z pożaru, pochodzi więc ze starego kościółka. Jego zasuwę tworzy obraz św. Mikołaja, namalowany w 1921 roku. Nisze boczne nastawy ołtarzowej zdobią barokowe figury św. Apostołów: Piotra i Pawła. Tabernakulum umieszczone na ołtarzu jest przytwierdzone do predelli.


Ołtarz Matki Boskiej Różańcowej
.

Znajduje się w kaplicy południowej. Jego centrum stanowi obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem – w promienistej aureoli, zakończony płaskim łukiem z zaokrągleniami po bokach. Nad obrazem znajduje się promienista gloria otaczająca postać Anioła Stróża. Ołtarz jest zdobiony wijącymi się pionowo wstęgami, charakterystycznymi dla stylu regencji. Pozwalają one określić ołtarz jako barokowo – regencyjny, pochodzący z początków XVIII wieku.

Ołtarz św. Antoniego.

Został zakupiony po kasacji klasztoru Ojców Franciszkanów  w Nowym Sączu w 1785 roku i umieszczony w nawie jako ołtarz boczny. Posiada niezwykle rozwiniętą strukturę rzeźbioną, składającą się głównie z motywów roślinnych: kwiaty, liście, głowy, węzły, wstęgi, wachlarze. Ta kompozycja jest tłem dla umieszczonego w środku obrazu św. Antoniego Padewskiego. Obraz jest otoczony masywną ramą o zakrzywionych liniach i zakończony łukiem z zaokrągleniami po bokach. Pod obrazem, na białym tle wypisane jest wezwanie: Święty Antoni Módl się za nami. Ołtarz ma barokowy charakter, a umieszczony w ornamencie suchy akant pozwala datować go na przełom XVII i XVIII wieku. Motyw wachlarza jednak przemawia za połową XVIII wieku.


Ołtarz św. Józefa.

Znajduje się w kaplicy północnej. Ma formę tryptyku, a jego części są pokryte płaskorzeźbami św. Józefa z Dzieciątkiem – w centrum oraz św. Kingę i św. Floriana – po bokach. Część środkowa jest zwieńczona krzyżem, u stóp którego widnieje wezwanie do św. Józefa: Patronie Rodzin. Ołtarz pochodzi z 1967 roku i jest dziełem tylmanowskich stolarzy oraz rzeźbiarza – T. Ligasa.


Barokowa ambona.

Pochodzi z początku XVIII wieku. Jej sylwetka o zakrzywionych liniach, zakończona u dołu winogronem posiada dość bogatą polichromię i wystrój ornamentalny. Na jej ściankach namalowane są postacie trzech Ewangelistów z symbolami, natomiast na parapecie postać Ewangelisty Mateusza oraz scena przedstawiająca człowieka z jarzmem.


Rokokowa chrzcielnica.

W stylu i dekoracji jest podobna do ambony. Przypomina dużą kropielnicę. Nie posiada podstawy, lecz jest zawieszona przy ścianie nawy. Nakrywa ją wieko w kształcie korony. Czaszę pokrywa rokokowy ornament, a podpiera wspornik w kształcie bukietu kwiatów.


Rokokowa ława kolatorska.

Pochodzi z około 1760 roku. Ma kształt stalli z wysokim zapleckiem, baldachimem oraz wybrzuszonym klęcznikiem. Przednią ścianę klęcznika wypełnia rokokowy kartusz z herbem Jastrzębiec oraz inicjałami AZPT. Ich pełna treść brzmi Adalbertus Zborowski Parochus Tylmanoviensis i odnosi się do fundatora ławy – ks. Wojciecha Zborowskiego, proboszcza Tylmanowej w latach 1759 – 1799. Wystrój zaplecka tworzą malowidła przedstawiające: Sąd Salomona, Sen Jakuba i jedną z podstawowych prawd chrześcijańskich – Miłość nieprzyjaciół. Nad nimi znajdują się dostosowane do treści malowideł teksty w języku łacińskim.


Stacje Drogi Krzyżowej.

Pochodzą z XVIII wieku. Sceny poszczególnych stacji są malowane na płótnie i otoczone oryginalnymi obramieniami.


Komoda do przechowywania szat i naczyń liturgicznych.

Znajduje się w zakrystii. Została wykonana w 1963 roku. Jej bogaty wystrój artystyczny tworzą płaskorzeźby, przedstawiające sceny z Nowego Testamentu.

Rokokowy feretron. Pochodzi z XVIII wieku i przedstawia postać Niepokalanej wyrzeźbioną w drewnie i polichromowaną.